Rouw en verlies

Meedragen wat niet zomaar losgelaten kan worden 

Rouw is een natuurlijke reactie op verlies. Toch voelen veel mensen zich onzeker in rouw, omdat er weinig ruimte is om dit proces echt te doorleven. Er wordt vaak verwacht dat je "verwerkt", "verdergaat" of "het een plaats geeft", terwijl rouw zich daar niet aan houdt.

In mijn werk zie ik rouw niet als iets wat opgelost moet worden, maar als een proces dat gedragen wil worden. Rouw vraagt tijd, aanwezigheid en ruimte om te voelen wat er is — zonder haast en zonder oordeel.

Rouwen gaat niet alleen over het verlies van een dierbare. Ook het verlies van een relatie, een job, gezondheid, toekomstbeelden of een levensfase kan diepe rouw oproepen. Soms is het verlies duidelijk, soms is het subtieler, maar het effect is vaak even ingrijpend.

Hoe ik met rouw werk

In rouwbegeleiding is er geen vast stappenplan en geen juiste manier om te rouwen. Iedereen rouwt anders, in een eigen ritme en op een eigen manier. Wat ik bied, is een veilige bedding waarin alles wat zich aandient welkom is.

Dat kan betekenen dat er ruimte is voor:

• verdriet, gemis en pijn

• boosheid, schuldgevoel of machteloosheid

• leegte, verwarring of het gevoel vast te zitten

• momenten van rust, herinnering of stilte

We forceren niets en proberen niets te "fixen". Door aanwezig te blijven bij wat gevoeld wil worden, kan rouw zich stap voor stap bewegen. Soms heel zacht, soms intens, soms bijna onmerkbaar.

Rouw hoeft niet overwonnen te worden. Ze wil doorleefd worden.

Wanneer rouw vastloopt

Wanneer rouw te weinig ruimte krijgt, kan ze zich vastzetten — in het lichaam, in emoties of in het dagelijkse functioneren. Mensen kunnen zich dan moe, leeg of afgesneden voelen, of blijven hangen in piekeren en innerlijke spanning.

Door rouw opnieuw toe te laten en te erkennen, ontstaat er vaak langzaam meer ademruimte. Niet omdat het verlies verdwijnt, maar omdat de relatie ermee verandert.

Hoe dit samenhangt met de rest van mijn werk

Rouw staat nooit los van het lichaam en het innerlijke leven. Vaak werken we eerst lichaamsgericht om rust en veiligheid te creëren. Emoties krijgen ruimte wanneer het lichaam zich veilig genoeg voelt, en soms ontstaan er ook momenten van inzicht en betekenisgeving.

Wat nodig is, ontvouwt zich altijd in het moment. Het tempo wordt bepaald door wat draagbaar is.

Tot slot

Rouw vraagt geen oplossingen.
Ze vraagt aanwezigheid.

Wanneer rouw gedragen mag worden, ontstaat er vaak ruimte om verder te leven — niet zoals voorheen, maar met wat verloren is verweven in wie je geworden bent.

"Ik dacht dat ik moest loslaten, tot ik merkte dat mijn verdriet gedragen kon worden."