Zielsduiding als uitnodiging, niet als verklaring

Binnen deze benadering worden klachten niet herleid tot één oorzaak.
Er wordt ook niet gezocht naar schuld of persoonlijke verantwoordelijkheid.

Wat wél onderzocht wordt, is de innerlijke beweging:

• Waar heb ik mezelf verlaten?

• Waar ben ik te lang aangepast gebleven?

• Waar mocht iets wezenlijks niet bestaan?

De wijsheid van Christiane Beerlandt, en haar werk rond de ziels­oorzaken van ziekte, vormt hierin een belangrijk inspiratiekader.
Niet als vast systeem, maar als een manier om betekenis te herkennen in wat het lichaam toont.

Zielsduiding nodigt uit om voorbij het symptoom te kijken — niet om het te negeren, maar om het dieper te begrijpen.

Wanneer ziel en persoonlijkheid uit de pas lopen

Ziekte of klachten ontstaan vaak op het snijvlak waar:

• de persoonlijkheid volhoudt

• en de ziel moe wordt

Waar iemand sterk is voor de buitenwereld,
maar innerlijk uitgeput raakt.

Waar trouw zijn aan verwachtingen belangrijker wordt
dan trouw blijven aan zichzelf.

Het lichaam kan dan het gesprek overnemen.

Niet om te breken,
maar om te stoppen wat niet langer klopt.

Hoe ik hiermee werk

Zielsduiding vraagt zachtheid en respect.
Het is geen analyse en geen interpretatie van buitenaf.

In mijn begeleiding wordt dit altijd verbonden met:

• wat het lichaam concreet ervaart

• wat iemand zelf herkent

• en wat op dat moment draagbaar is

Er wordt niets opgelegd.
Wat klopt, resoneert vanzelf.

Een voorbeeld: de keel

De keel – psychologische overeenkomst

Voor jezelf kunnen spreken en jezelf toelaten

De keel heeft te maken met jezelf mogen uitdrukken, voor jezelf opkomen en tonen wat er in je leeft. Het gaat over het vrij laten stromen van innerlijke impulsen en gevoelens, en die ook naar buiten durven brengen.

Wanneer deze natuurlijke stroom wordt ingehouden, ontstaat er spanning.
Niet omdat iemand dat wil, maar omdat spreken, voelen of tonen ooit onveilig aanvoelde.

De keel weerspiegelt hoe iemand omgaat met:

• het uiten van gevoelens en behoeften

• het durven innemen van ruimte

• het vertrouwen in de eigen stem

Wanneer iemand zichzelf voortdurend aanpast, inslikt of terugtrekt, kan de keel dit als eerste laten voelen. Alsof het lichaam zegt: er wil iets gezegd worden dat geen woorden krijgt.

De uitnodiging van dit gebied is om opnieuw contact te maken met innerlijke waarheid, en om te leren dat uitdrukken niet hoeft te betekenen dat men afgewezen wordt.

Aandoeningen van de keel – algemeen

Inhouden, angst en vastgezette expressie

Bij keelklachten is er vaak sprake van het inhouden van gevoelens of gedachten. Iemand durft niet voor zichzelf op te komen, uit angst voor conflict, afwijzing of verlies van verbinding.

Die angst kan verlammend werken.
Emoties worden niet verwerkt, maar vastgezet.
Wat niet geuit wordt, blijft in het lichaam hangen.

Soms is er sprake van ingehouden boosheid — niet openlijk, maar onderhuids aanwezig.
Soms is er vooral onzekerheid, twijfel of het gevoel zichzelf te moeten verbergen.

Er leeft dan innerlijk een verlangen om vrij te zijn, om zichzelf te tonen zoals men werkelijk is, maar tegelijk ook angst voor de reactie van anderen.

De keel weerspiegelt deze innerlijke spanning:

• tussen onafhankelijk willen zijn en afhankelijk blijven

• tussen jezelf tonen en jezelf beschermen

• tussen spreken en zwijgen

De uitnodiging die hierin besloten ligt, is om stap voor stap te leren vertrouwen op de eigen stem.
Niet door te forceren, maar door te voelen wat gezegd wil worden — en wanneer.

Belangrijke nuance

Deze duiding wijst geen schuld toe en is geen verklaring voor alles.
Ze nodigt uit tot bewustwording.

Wanneer iemand zichzelf niet langer hoeft in te houden, maar ruimte mag geven aan wat innerlijk waar is, kan ook het lichaam geleidelijk verzachten.